tie கட்டு kaṭṭu (kaṭṭu) (3 tr) fasten, esp. with rope, cord; secure; bring together closely, unite
Usage:
அவன் தன் சைக்கிளை வடத்தினால் கட்டியிருந்தான் avaṉ taṉ caikkiḷai vaṭattiṉāl kaṭṭiyiruntāṉ avan tannooḍe saikkaḷe vaḍattunaale kaṭṭiyirundaan He had tied his bike with a cable cord.
Synonyms:
இணை (6b tr) (eṇe) வரிந்து கட்டு (3 tr) (varinju kaṭṭu)
இழுத்து கட்டு iḻuttu kaṭṭu (iḻuttu kaṭṭu) (3 tr) fasten by drawing together the parts or sides and knotting with strings or laces
Usage:
கடத்தல்காரர்கள் கயிற்றால் என்னை இழுத்துக் கட்டினார்கள் kaṭattalkārarkaḷ kayiṟṟāl eṉṉai iḻuttuk kaṭṭiṉārkaḷ kaḍattalkaaranga kayittaale enne iḻuttu kaṭṭinaanga The kidnappers tied me up with rope.
கட்டிப்போடு kaṭṭippōṭu (kaṭṭi pooḍu) (4 tr) restrict or bind s.o. or s.t.; restrain s.o. by tying
Usage:
அவன் எதிரிகள் அவனைப் பிடித்துக் கட்டிப் போட்டார்கள் avaṉ etirikaḷ avaṉaip piṭittuk kaṭṭip pōṭṭārkaḷ avanooḍa ediringa avane piḍiccu kaṭṭi pooṭṭaanga His enemies caught him and tied him up.
நிறுத்தி வை niṟutti vai (nirutti vayyi) (6b tr) impede the progress of; snarl; entangle; confuse and hamper the movement of (traffic etc.)
Usage:
நேற்று நடந்த விபத்து அரை மணி நேரத்திற்குமேல் போக்குவரத்தை நிறுத்திவிட்டது nēṟṟu naṭanta vipattu arai maṇi nērattiṟkumēl pōkkuvarattai niṟuttiviṭṭatu neettu naḍanda vibattu are maṇi neerattukku meele pookkuvaratte nirutti vecciḍuccu The accident yesterday tied up traffic for more than half an hour.
பிணை piṇai (poṇe, peṇe) (6b tr) yoke together; join together, as rafters, scaffolding; clasp hands; secure
Usage:
மாலை நேரம் வந்ததும் கிராமங்களில் மாடுகளைப் பிணைப்பார்கள் mālai nēram vantatum kirāmaṅkaḷil māṭukaḷaip piṇaippārkaḷ saayangaalam neeram vandappa graamangaḷle maaḍellaam poṇeppaanga In the village when the cows come home in the evening, they tie them together.